Venetië als rolstoelgebruiker

Venetië als rolstoelgebruiker sinds 2015

November 2016 zat ik op social media en zag ik een video voorbij komen op de Facebook pagina van Gondolas4all. Ik was belangstellend en heb deze pagina gelijk leuk gevonden.

Ik ben al vanaf kinds af aan Venetië ganger. Dat begon in 1978 toen ik met mijn ouders voor het eerst naar het buitenland ging en wel naar mijn peettante in Italië.

Maar wat ik op deze video zag was echt iets wat veel eerder had moeten gebeuren, maar nu is het er dan.

Kijk zelf maar even.

16 november 2016 om 00:19 kreeg ik een linkedIn verzoek uit “Turismo accessibile presso Venezia”, welke ik uiteraard ‘s morgens heb geaccepteerd en gelijk even een bedank mail heb gestuurd.

Ook complimenteerde ik hen met het genomen initiatief en vroeg om meer informatie. En kreeg ook hun Youtube kanaal.

Ondertussen kreeg ik ook een persoonlijk linkedIn verzoek van Alessandro Dalla Pietà en raakte we steeds dieper in gesprek. Facebook volgde en Facebookmesseser werd steeds vaker ingezet.

Alessandro vertelde mij, in zijn Italiaans-Engels, dat ze met een groep van eenentwintig mensen zijn die in het oudste deel van Venetië werken. Ik vatte het zo op dat het eenentwintig gondoliers waren, die Gondolas4all erbij deden.

Kort daarop, 22 december 2016, volgden er een nieuw Facebook vriendschapsverzoek en wel van Enrico Greifenberg, ook betrokken bij het project. En ook met hem gingen de berichten volop heen en weer met informatie.

Met beide personen heb ik een goede band opgebouwd en ik heb veel informatie van het project mogen ontvangen.

Terug naar Venetië

Juli 2017 besloot ik met het gezin een kijkje te gaan nemen. Tenslotte moest er voor mij iets extra’s in Venetië te doen zijn om mijn partner en dochter daar mee naartoe te nemen. Ik was er al zo vaak geweest. In 1997  heb ik nog het gezin van mijn oudste broer en een bevriend gezin van hun een rondleiding gegeven. En dat konden ze erg waarderen, ook de manier waarop. Omdat ik niet alleen de meest toeristische bezienswaardigheden langs ging.

(Vaak gedacht dat ik terug zou gaan voor het Venetiaanse Carnaval, ook op mijn bucketlist, maar dan sta ik meestal op de ski’s, veelal in Tirol Oostenrijk.)

5 juli probeerde ik nog per mail contact te leggen met Alessandro:

“This summer I’m planning to go to Italy and have a few days to visit Venetia.
I want to see your project with my own eyes, so we can meet each?”

Zondag 30 juli reden we weg uit Hoofddorp [NL], via Frankfurt am Main [DE], Basel [CH] naar Como (stad) [IT], waar we de tent op hebben gezet, net voor een bui, voor ons diner, binnen in de tent. We zijn halverwege onze eerste bestemming: Venetië.

Mijn voorkeur om via Basel te rijden is in de vele jaren dat ik naar Italië ga gegroeid, omdat het alternatief om over München te rijden te veel hellingen heeft en daar vrachtverkeer en vakantieverkeer meer oponthoud geeft.

Arrival Venetië Stad

Maandag 31 juli, de dag van mijn verjaardag, reizen we verder naar Fusina, een buitenwijk vanVenetië, waar we onze volgepakte auto achterlaten bij “Terminal Fusina” een bewaakt en afgesloten parkeerterrein. We gaan een paar nachten Venetië doorbrengen, wat ik overigens nog nooit eerder had gedaan.

We gaan naar de halte van de veerdienst die ons naar de rand van het oude centrum zal brengen. Mij valt al gelijk op dat “Venetië als rolstoelgebruikers” bij deze toegankelijke veerdienst begint.

Eenmaal afgezet aan de rand van het oude centrum, bij veerbootterminal Zattere Gesuati, lopen we naar The Grand Canal, naar veerbootterminal San Vio, waar we opstappen op de veerdienst binnen de stad. Beide haltes liggen niet ver van elkaar en zijn via een “vlakke” weg bereikbaar met één trapbrug op deze route. De beide veerdiensten zijn goed rolstoeltoegankelijk, viel mij op en het personeel is behulpzaam.

  

Onderweg naar ons hotel “Mezzo Pozzo”, hebben we al een heel mooi uitzicht op de stad gekregen en met het mooie weer, wanen ons al echt in vakantiesfeer. Via de dichtstbijzijnde veerbootterminal Ca’ d’Oro, gaan we van boord en via een “vlakke” weg, zonder bruggen, bereiken we ons hotel.

Ons Hotel “Mezzo Pozzo” is een klein hotel genesteld in een 17e-eeuws adellijk paleis, tegenover een zuster hotel. Het ligt op slechts een steenworp afstand van veerbootterminal Ca’n’Oro. Hotel “Mezzo Pozzo” heeft een heel mooi huis in het centrum van Venetië, met zijn grote kamers rond de centrale hal.
Tijdens ons verblijf in Hotel “Mezzo Pozzo” ervaren wij een authentieke Venetiaanse ervaring. Dit is het ideale, comfortabele en goedkope hotel in het hart van Venetië.

‘s Avonds gaan we uit eten, op aanraden van het hotel personeel, bij Trattoria Storica. een restaurant met 4 sterren (8,5 review).
We gaan ons hotel uit en voor ons gevoel nog verder naar de rand van de stad, weg van het toeristische deel. We lopen langs een COOP, welke ook nog eens is voorzien van een metalen hellingbaan, vermoedelijk om Venetië als bestemming voor rolstoelgebruikers te bevorderen. Ik was enigszins verbaasd dat deze supermarktketen ook hier gevestigd is.

Bij het restaurant aangekomen besloten we buiten op het terras een tafeltje te nemen, op de hoek aan de straatkant, tegen de terrasafzetting aan. Leuk plekje met mooi uitzicht op een bruggetjes. MAAR tijdens onze maaltijd werden plots, helemaal uit het niets, verrast. Het tafeltje naast ons, tegen de gevel aan, wist een man tussen de gevel en de terrasafzetting door op een stoel te gaan zitten. In eerste instantie niets vreemds, maar de man was duidelijk geëmotioneerd en erg veel met zijn telefoon bezig. Nu is Venetië de stad van de liefde en we stelde ons al zoiets voor dat hier net zijn relatie was uitgegaan. Deze keurig geklede man, denk een jaar of 33, bestelde te eten en te drinken, maar echt met aandacht heeft hij dat niet opgegeten. De ober en wij keken elkaar al eens aan met een vragende blik, maar begrepen niet wat er echt aan de hand was. Mijn dochter zat naast mij en met een looppad ertussen ook naast hem, waardoor zij van hem haar op de grond gevallen vork vriendelijk terug kreeg.
De emoties waren toen even onder controle en we aten verder.

MAAR even later komt de ober weer naar buiten om te controleren of alles naar wens was EN waar onze buurman was gebleven. Onze goedgeklede geëmotioneerde buurman was met de noorderzon vertrokken. Was hij naar het toilet of zoiets of was hij tijdelijk weg?

Zowel de ober als wij zullen altijd met deze vraag blijven zitten, maar de ober ook met een niet afgerekend maaltijd. BIZAR!

We hebben de avond afgesloten met enige verbazing, maar wel met een Italiaanse maaltijd die de boeken in mag.

Dinsdag 1 augustus We besloten in de stad te gaan ontbijten en zo meer van het ochtend leven van de stad mee te maken. Dat doen we overigens steeds vaker, want hotel ontbijtzalen beginnen steeds meer op elkaar te lijken. Een echt Italiaans ontbijt onder aan de Rialtobrug, met uitzicht over The Grand Canal met al zijn bedrijvigheid. Heerlijk om zo de dag te beginnen.

Na het ontbijt zijn we het oude centrum in gegaan, zoals iedere toerist, maar wel op mijn manier die alleen mijn dochter en partner kennen.

Wel moesten we de tijd in de gaten houden, daar we een afspraak hadden met Alessandro om 14:00 uur bij Gondolas4all, aan het begin van de stad. Hierdoor hebben we wel een groot gedeelte van het stad gezien, maar dan van achter naar voor.

De locatie van Gondolas4all is namelijk heel strategisch zo aan het begin van de stad, waar de bussen en treinen eindigen. Hoe meer we naar het begin van de stad wandelden, des te meer voorzieningen ik tegenkwam, waardoor Venetië als rolstoelgebruiker zichtbaar duidelijker word. In een stad met 345 bruggen had ik dit niet verwacht. Er is echt veel veranderd sinds de laatste keer dat ik er was geweest.

Bruggen voorzien van metalen hellingbanen, maar ook bruggen waarvan de treden zijn uitgevuld tot vlakke banen.

  

Eenmaal aangekomen bij Gondolas4all, ruim op tijd, moesten we even wachten en heb ik wat foto’s geschoten, maar zag ook een Italiaanse speedboot met stickers met het pictogram van een rolstoel aan boord aankomen. Alessandro? Nee, ik kende Alessandro alleen van een foto, dus het was even navragen. Deze speedboten met rolstoel pictogrammen hadden zo op het eerste gezicht geen voorzieningen, maar waarom hebben ze dan zo’n sticker, vroeg ik me af.

Even later kwam Alessandro aanvaren met zijn gondel. We hebben live kennis gemaakt en hij liet me meteen alles zien en hebben we een en ander gefilmd. Hoogseizoen, dus tijd is geld en we spraken af om verder weer online te gaan.

Departure Ventetië – Veneto

Woensdag 2 augustus De dag dat we uit moeten checken bij het hotel, maar maken het ons nog even gemakkelijk door het ontbijt in het hotel te nuttigen. Een dag om te verhuizen en dat vraagt tijd. Via omgekeerde volgorde van de heenreis trekken we de stad uit. Toch ziet de stad er dan anders uit in de ochtend met de zon in de rug. We varen langs mooie kunst die alleen vanaf het water is te zien. Een van de vele redenen om je juist over het water te verplaatsen.

Terug in Fusina treffen we onze wagen aan zoals we deze hebben achtergelaten. In compleet volgepakte staat. Dus konden we onze kampeervakantie met eigen spullen voortzetten.

Deze dag trekken we door naar het kleine dorpje Sirolo, in de gelijknamige gemeente in de Italiaanse provincie Ancona (regio Marche), zo’n 375 km vanaf de veerdienst in Venetië. Het verlaten van de stad en deze afstand kost ons wel een paar uurtjes, maar dan kom je wel weer in een heel andere omgeving.

Sirolo, ligt namelijk in het natuurpark ‘Parco del Monte Conero’, vandaar.

En zo zien we Venetië aan de horizon verdwijnen en rijden de Marche in.

Deze zomer is een aaneenschakeling van reizen en korte vakanties geworden. Een manier die mij echt bevalt, omdat het een positieve invloed heeft op mijn gezondheid.

Wil jij weten hoe dat komt?
Lees dan mijn blog: Reizen heeft positieve invloed op je gezondheid